Kemmelrit 2007; MG Car Club Belgium
2 mei 2007

Het is er uiteindelijk toch van gekomen : onze MGA heeft aan zijn eerste rit deelgenomen, en heeft ons niet laten staan. Alhoewel … het scheelde niet zo veel.
Nadat de papieren in december eindelijk in orde waren gekomen was het seizoen natuurlijk voorbij. Maar niet getreurd, er waren genoeg mooie dagen in de winterweekends waarop we ritjes konden maken, het ene al verder dan het andere, teneinde de wagen te leren kennen en het vertrouwen in de gerestaureerde mechaniek te doen groeien. Zo hadden we 750 km probleemloos bij elkaar gereden (behalve een lekkende benzinefilter) en waren we er klaar voor.
De weersverwachtingen voor de Kemmelrit waren ronduit schitterend en zomers : 25° en een stralende zon temidden van april, wat kan je nog meer wensen ?
De dag ervoor had ik de tijd genomen om een paar zaken nog eens dubbel te checken : olieniveaus, bandenspanning, … de A was er klaar voor.
Zondagochtend vroeg uit de veren. Aangezien we de avond ervoor naar een feest geweest waren, hadden we maar een 4-tal uurtjes geslapen. Ik reed de wagen buiten en had zo precies de indruk dat ie wat zwaar stuurde. We vertrokken en eens op de weg hoorde ik een raar geluid. Els keek eens naar buiten en constateerde dat de rechter voorband “tamelijk plat” stond. OK, we maakten dus rechtsomkeer en reden terug om een kleine compressor die op de sigarettenaansteker werkt op te halen en alvast de bandenspanning wat te verhogen. ’s Morgens vroeg maakt dat natuurlijk een hels lawaai. Verschillende mensen kwamen dan ook aan hun raam kijken wat er zich juist buiten aan het afspelen was.
Enfin, na een tijdje (en dat duurt dus wel echt héél lang) was de bandenspanning genoeg om onze rit weer aan te vatten. Tot ik na een paar km op het idee kom om aan een tankstation nog even de druk te checken en voor de zekerheid die band maar op 2 bar te zetten. OK, nu leek alles goed en kon ons niets meer gebeuren. Dachten we.
Aangezien we die ochtend nog niets gegeten hadden besloten we te stoppen aan een bakkerij. Een parkeerplaatsje was juist ervoor beschikbaar. Terwijl Els stond aan te schuiven voel ik de andere wachtenden kijken. 1e les geleerd : zet je nooit in het zicht van andere mensen. Ik leg de motor stil en wacht, en plots wordt mijn aandacht gevestigd op een sissend geluid. Met enige naïviteit zit ik mij nog af te vragen of dat vanuit de bakkerij komt, tot ik plots een voorgevoel krijg en het bewuste rechtervoorwiel nog eens ga bekijken. En jawel : de lucht was zachtjes aan het ontsnappen. Nog even probeer ik met de compressor, maar moet al snel besluiten dat er niets anders op zit dan het wiel te verwisselen. Enfin, al het gerief uit de koffer geladen, het reservewiel uitgehaald, de vleugelmoer losgeklopt en de krik uitgehaald.
Het moet vanuit de bakkerij natuurlijk een schitterend zicht geweest zijn : iemand die daar om 7.30 uur ’s morgens met een hamer op zijn wiel zit te kloppen (weten zij veel dat die centre-lock vleugelmoeren zo verdomd vastzaten…).
Dan komt uiteindelijk het moment om de wagen op te krikken, en wat blijkt : mijn (nieuwe en nog nooit gebruikte) krik is te hoog en past dus niet onder het chassis. Mijn vrouwtje, die ondertussen met een paar koeken terug uit de bakkerij geraakt is, suggereert voorzichtig om Touring Wegenhulp te bellen, wat ik uiteraard niet zie zitten (dan heb je die wagen volledig uit elkaar gehaald en terug gemonteerd, en dan zou je voor een lekke band al Touring Wegenhulp moeten inschakelen … niet met mij !). Na de zaak nog eens bekeken te hebben kom ik op het idee om de wagen met het rechtervoorwiel op de stoep te rijden waarna de krik wel past en ik uiteindelijk het wiel kan verwisselen. 2e les geleerd : draag nooit een witte broek bij uitstapjes met de A (mijn overall lag nog in de koffer, maar die kwam ik maar tegen toen ik al het gerief weer in de koffer wegborg).
De rest van de rit verliep dan verder voorspoedig en we kwamen een half uurtje later dan voorzien aan in De Halve Maan te Poperinge. Na een beetje gebabbeld te hebben werd het snel tijd om te vertrekken. Tot plots Hendrik begint te beseffen dat hij zijn sleutels niet meer bij zich heeft. Verloren ? We zoeken met een paar mensen al de plaatsen af waar hij gelopen had, maar niets te vinden. Maar kom, geen probleem, Hendrik was met zijn MGA en ik wist wat het contactslot juist voorstelde. Met een passend kabeltje was ik ervan overtuigd dat ik Hendrik’s A weer rijdend zou krijgen – zonder sleutel. 3e les geleerd : je hebt altijd dat nodig wat je niet bij je hebt. Gelukkig kon ik bij iemand anders een kabeltje bekomen, maar toen we zo ver waren had Hendrik zijn sleutels al terug gevonden tussen de zetels. Eind goed al goed. We konden nu de rit aanvatten, als één der laatste wagens.
Na een paar km bemerken we plots dat we gevolgd worden door een aantal MG’s. Bleek dat een bepaald deel van het parcours tijdelijk afgesloten was geweest, waardoor zij wat verloren gereden waren en na enig zoekwerk toch weer op de goede route gekomen waren. Wij hadden die wegversperring, door later te starten, niet gehad, en hadden dus op die manier al wat tijd ingelopen.
De eerste stop was voorzien aan een manege waar we onze boterhammen voor ’s middags kregen en iets konden drinken. Iedereen installeerde zich op het terras in de zon, at met smaak de boterhammen op en bracht het vochtgehalte terug op peil, want de zon gaf al flink van katoen.
Vervolgens zetten we onze weg verder langs de mooie wegen van het Heuvelland. Op de top van de Kemmelberg aangekomen besloten we met het gezelschap halt te houden en de officiële doopplechtigheid te voltrekken. Een paar flessen werden in F1-stijl ontkurkt en geledigd, waarna we onze auto officieel tot lid van onze club mochten tellen ! Vanaf toen ging de route richting Diksmuide. Onderweg pauzeerden we nog voor een verkoelend ijsje, waarna we uiteindelijk nog relatief vroeg onze auto’s in Diksmuide konden parkeren, waar we verwacht werden in het St. Janshof voor het afsluitend etentje.
Na een terrasje gedaan te hebben daar ter plaatse kwamen we op het idee om nog eens snel de dodengang (1914-1918) te gaan bezoeken, wat uiteindelijk een fikse wandeling heen en terug bleek te zijn.
Na het lekkere diner namen we afscheid van alle bekenden en met een “tot op de stille waters rit” werd meteen de afspraak gemaakt voor de volgende rit.
Wim, alvast bedankt voor de organisatie en het roadbook dat ons in Miles opnieuw de correcte info verschafte. We hebben er, samen met onze A, enorm van genoten.